EV TELEFONU ÇALDIĞINDA "TÜYLERİM DİKEN DİKEN"

Ev telefonu çaldı açmadı, ısrarla çaldı uzun uzun açmadı. 

Cep telefonuna baktı mesajlarını kontrol etti gününede devam.  

Ev telefonunu en son ne zaman açmıştı hafızasını yokladı bir dolandırıcılık hikayesiydi. 

Bir günü bu şekilde geçirdi. Ertesi gün televizyondan dizisini izliyordu “homicide” heyecanlı bir yerindeydi ev telefonu çalmaya başladı yine uzun uzun. Dizisini durduramazdı tekrar internet bağlantısı kurmasının garantisi yoktu deneyimi ile sabitti sakince kalktı açtı telefonu “alo” bile demedi dinledi dinledi sadece nefesini bile tutarak karşı taraftan çıt bile çıkmadı kapattı telefonu telefonun fişini çekti kahve pişirdi  fincanı elinde dizisini  geri alıp  başına oturmuştu ki cep telefonu çaldı baktı kayıtlı değildi arayan numara  ve cep telefonuda değildi İzmir’den aranıyordu açtı telefonu “alo” bile demedi karşıdan açtı “alo” bile demedi dinledi sadece yine çıt bile çıkmadı arayandan. Koltuğuna gömülüp eline fincanını almadan önce gitti ev telefonunun fişini tekrar taktı.       

Elinde bir telefon numarası vardı arayanda hiç ses vermiyordu “yasal yollara başvuracağım bir kez daha aranırsam” dedi dizisini tekrar geri aldı izlemeye kaldığı yerden kahvesini yudumlayarak devam etti. 

Ne hikmetse ev telefonu bir daha çalmadı cep telefonundan da aranmadı,  gülümsedi kendisine “mesajı alınmıştı” ya yorumladı gerçeğin ta kendisini asla bilemese de bilmesi mümkün değilsede telefonu çaldıranın kim olduğunu hiçbir önemi yoktu yapılacaklar belliydi “savcılığa başvuracaktı telefonunu dinlemeye aldırtacaktı o an bilebildiği bu kadardı, öncesinde  de başvuracağı telefonlar vardı “yol yordam gösterecek” kendisiyle dayanışacak hatırladı o güzel sözü;

“asla yalnız yürümeyeceksin” 

“asla yalnız yürümeyeceksin”

“kadınlar vardır”

“kadınlar vardır” 

"kadınlar vardır”