STRATONİKEİA'DA MEZAR OLMAK

Mezara gölgemi düşürende 
Aklıma ölüm düşende

Neden ırak ölüm

Neden gözümüzden ırak

Her an aslında ensemizde

Gölgemi düşürdüm mezarın üzerine

Pişti yaptım ölüme

Ben kazandım yine

Gölgemi düşürdüm mezar üzerine

Ölüm korkum saklanamaz artık ensemde

Gölgemi düşürdüm mezar üzerine

Pişti yaptım ölüme

Ben kazandım yine

Kaldım mı şimdi 

“yaşamak korkumla”

Eyvah eyvah dedim

Yaşama korkuma

Fırlayıp çıkıverdim sokağa

Selam verdim karşılaştığım canlara

O can senin bu can benim

Gezer oldum gündüz gece

Adımımı attım ya bir kez dışarı

Girmem kolayına kapalı yere 

Kış kış kışladım kendimi

Hadi durma

“Kapı dışarı, kapı dışarı”

İlk selamım bahçe kapısını saran

Kökünden yeniden can bulan

Dallanan budaklanan

Kurumuş dallarına sarılan

Komşu sarmaşıkla buluşan yasemin çiçeğine

Masal yazılmaz kolayına bir çırpıda

Çırpayım içimi 

dökeyim kalemimin ucundan

Ak kağıda

Çala çırpa

Çırpına

Dolana

Yola koyula

Vay başıma gelene

Yazamadım masalımı 

düştüm kendi dilime

Badem ile incir düşmesin mi elime

Yedim yol aldım

Yedim yol aldım

Birde baksam ne göreyim

Yolum dayanmış masal kapısına

Açıl masal kapısı dedim

Açılmadı

Omzumu dayadım ittirdim 

Açılmadı

Açıl susam açıl dedim

Açılmadı

Bir öfkelendim ki sormayın

Bağırtımdan kendim korktum

Açılmadı 

Omzum düştü başım öne eğildi

Ellerimle okşadım kapıyı çaresizce

“Ne güzel bir mermer kapısın kırmızı damarlı

Yeşim taşı pek yakışır sana

Masalımı yazınca çıkacak ortaya” deyivermişim

O da ne

Kapı açılmasın mı bir kerekte

Ötesini ne siz sorun ne ben söyleyeyim

Masal olup görüneyim

Masal olup görüneyim

Müsaadenizle

Müsaadenizle